Beeldhouwen is als een pelgrimstocht voor mij.

Beeldhouwen is voor Ben Leferink(1946) meer dan het technisch proces. Voor hem is beeldhouwen een proces van waarnemen. Hakken in steen, boetseren is een zoektocht, een reis door zijn eigen leven. Bloot leggen wat je voelt en innerlijk beleeft. Je binnenste buiten keren. Dat zoeken bij hem zelf en anderen, dat inleven is een basis geworden bij het maken van een beeld.
Zoeken – met meerdere – naar achtergronden, je diepste verlangens, je zelf tonen, het gesprek aangaan, vraagt een vertrouwensband. Voor hem is daarbij het atelier ook bepalend. Die vertrouwdheid moet er zijn. Het moet voor hem een ‘warmhuis’ zijn, anders kan voor hem dat proces niet plaatsvinden. Dat vindt hij in het Atelier van Charles Vergouwen. Ook in zijn eigen atelier in Valkenswaard vindt hij de rust voor het ontwikkelen, bestuderen en maken van zijn beeld.
Met zijn beelden probeert Leferink zijn eigen verhaal te vertellen wat hem bezielt en hoe hij dat van binnenuit voelt. Zijn beelden gaan over het leven, de mens, de liefde die hij beleeft, het verdriet dat je treft en moet verwerken en het geluk dat je overkomt. Steeds begint hij bij zichzelf om te ontdekken wat hij voelt en beleeft om uiteindelijk ook bij die ander te komen.
Een beeldontwikkeling is een golfbeweging. Op pad gaan met de steen, was of boetseerklei is ook voor hem een soort pelgrimstocht van vallen en opstaan. Van kijken, voelen, ontmoeten en doorgron-den en daarna doorgeven in een beeld.
Het daagt uit, verrijkt hem en brengt hem dichter bij zijn eigen leven en het leven van anderen.